Pierwsza scena rozgrywa się w salonie fryzjerskim. Dwaj oficerowie, wkrótce wyjeżdżający na wojnę, przeświadczeni wiernością i szczerością uczuć swoich wybranek, wychwalają ich urodę i wdzięki. Twierdzą, że ich narzeczone są równie piękne jak i wierne. Przysłuchujący się rozmowie fryzjer ma nieco inne zdanie na temat kobiet; zbyt dobrze zna prawdę o płci pięknej. Stary, doświadczony Don Alfonso, zakłada się z młodymi oficerami, że ukochane nie dotrzymają wierności, gdy ci będą na wojnie. Ku rozpaczy młodzieńców okazuje się, że miał on rację - wystarczyły miłosne zaklęcia, gesty, podrywy, by kobiety zmieniły obiekty swoich uczuć. Nie zauważyły one jednak, iż nowi adoratorzy to w rzeczy samej ich narzeczeni, ale w przebraniu przystojnych, egzotycznych Albańczyków...
W momencie, gdy młode damy nie omieszkały podpisać już kontraktów ślubnych z rzekomymi Albańczykami, cała prawda wychodzi na jaw. Oficerowie, już jako właściwi narzeczeni, w samą porę zjawiają się na ceremonii ślubnej własnych wybranek serca. Słowa wypowiedziane przez Don Alfonsa: "cosi fan tutte" ("wszystkie tak czynią"), spełniły się wraz z jego przepowiednią.
Finał sztuki odbiega od popularnego happy endu, jednak ukazuje prawdziwe, ludzkie oblicze. Mimo zbliżającego się, szczęśliwego zakończenia, zdrada nie zamierza odstąpić swej roli. Dwie fałszywie trzymające się dłonie zamienionych narzeczonych pozostawiają wiele do życzenia.
Lorenco da Ponte w swojej sztuce nakreślił ponadczasową historię. Ukazał relacje między mężczyzną a kobietą w skomplikowanym, miłosnym aspekcie życia.
Niesamowita muzyka genialnego Mozarta w wykonaniu orkiestry operowej w harmonii z piękną aranżacją włoskiego tekstu, pieściła ucho zapewne każdego widza. Dzięki wypełniającym ją dźwiękom instrumentów, Opera Wrocławska z dawała się być jeszcze piękniejsza. Tej sztuki nie da się opisać słowami, ją trzeba zobaczyć i przeżyć!
Eliza Kopańska
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Prosimy o kulturalne zachowanie. Twój komentarz pojawi się dopiero po zatwierdzeniu go przez moderatora.